Mendimi arrogant
Na ishte dikur një gabim
Kaq budalla, e kaq i vogël
Saqë askush nuk arrinte me e këqyr
Por mu brenda vetes s’e dinte
As ta shihte e as ta ndjente
E mundi të shpikte gjëra lloj-lloj
Thjesht donte ta provonte
Se në të vërtetë nuk ekzistonte
Pa na shpiku edhe një hapësirë
Provat e saj të ekzistencës brenda t’linte
Dhe kohën me provat e veta ta mbante
E bota në të, provat t’na i këqyrte
Të gjitha u shpikën
Nuk ishte kaq qesharake
Dhe as kaq e vogël
Por që na ishte natyrisht gabim
Mund të kishte qenë mbase një fare gjë tjetër.
Trekëndëshi i mençur
Na ishte njëherë një trekëndësh
E na kishte tre kënde
I katërti ishte i fshehur
Në flakërimën e vet në qendër
Ditën do t’na ngjitej tek tre kulmet
Dhe adhuronte qendrën
Natën do na prehej
Në një nga tre këndet
Në agim do të shihte nga të tre këndet
Transformuar në tre rrota të zjarrta
Sesi në pakthimin blu humbisnin
Do t’nxirrte anën e vet të katërt
Duke e puthur, duke e ndërprerë tre herë
Dhe duke e fshehur atë edhe një herë në vend’n e vjetër
Dhe sërish kishte tre kënde
Dhe sërish ditën do ngjitej
Në tre kulmet e veta
Dhe do admironte qendrën e vet
Dhe natën do shlodhej
Në njërën prej tre këndeve t’veta
Jehonat e gurëzuara
Njëherë e një kohë kishte një pafundësi jehonash
Shërbenin me një zë
I ndërtonin atij arkada
U shkatërruan arkadat
Ata i ndërtuan t’përkulura
Pluhuri i mbuloi ato
Ata e lanë shërbimin e rrezikshëm
U gurëzuan prej urie
Kanë fluturuar gurëzimet
Të gjenin, e të çirrnin gojët
Nga e cila zëri dilte
Ato fluturuan kush e di se përsa larg
Dhe si kanë parë t’verbrit
Ata fluturonin mu përgjatë cepave t’gojës
Që kërkonin
Rrëfim për një rrëfim
Na ishte njëherë një rrëfenjë
E mbaroi
Para se të fillonte
Dhe filloi
Pas mbarimit t’vet
Heronjtë e saj u futën në të
Pas vdekjes së tyre
Dhe e lanë
Para lindjes së tyre
Heronjtë flisnin
Për një farë toke apo për një qiell
Flisnin për gjithçka
Për t’vetem gjë që s’flisnin
Ishte ajo, që ata nuk e dinin
Se ka vetëm heronj në rrëfime
Në rrëfime që mbarojnë
Para fillimit t’vet
Dhe të cilat fillojn
Pas mbarimit t’vet
Gogësima e gogësimave
Na ishte dikur një gogësimë
S’rrinte as nën qiellzë e as nën kapelë
As në gojë dhe as gjëkundi
Ishte më e madhja nga çdo gjë
Më e madhe nga madhësia e saj
Nga kohët në kohë
Errësira e vet e mpirë, errësira e dëshpëruar
Në dëshpërim do të flakëronte këtu dhe andej
Mund të mendohesh se ishin yje
Na ishte njëherë një gogësimë
E mërzitshme si çdo gogësimë
Dhe ende duket se do zgjasë
Vdekja e astrologut
Duhet të vdesim, thanë ata
Yjet ishin pranë tij
Më shumë sesa vetë njerëzit
Thanë se ishte ngrënë prej milingonave
Përfytyroi ai, ato yjet
Duke lindur milingonat dhe milingonat yjet
Kështu e gjeti shtëpinë, plot me milingonat
I erdhi në kokë ajo që i thanë
Qielli i tij i ndytë
Dhe pastaj pse s’mund t’u besosh thashethemeve
Të kamës me gjurmët e gishtave njerëzore
Thanë se ai ish thjesht jashtë kësaj bote
U nis të gjej lulen e diellit
Në të cilën mbërrijnë udhët
E seicilës zemër dhe çdo ylli
Duhet t’vdesë thanë ata
Unaza e qiellit
Unaza e askujt unaze
Si e humbe vallë
Si ra për nga qielli diku
Më shumë kudo sesa diku
Përse menjëherë u martove
Shkëlqim yt i vjetër, e i lashtë
Drejt boshëtirave të reja
Ata ju kanë harruar të dyve
Dhe natën e tyre të martesës
Qysh atëherë, ndriçimi yt është i dehur
Boshësitë e tua po shëndoshen
Ti sërish e humbur
Këtu është gishti im i unazës
Shkurtuar për të
Hiçgjëja
Hiçgjë, ti ishe e përgjumë
Dhe ëndërroje që diçka po bën
Diçkanë e përcëlloi zjarri
Flaka përpëlitej
Në agoni t’verbër
Ti u zgjove hiçgjë
Dhe ngrohe kurrizin tënd
në flakën e ëndrrës
Nuk e pa tretjen e flakës
T’gjithë agoninë e botës
Dritëshkurtër është kurrizi yt
Hiçgjë ti rre të flesh sërish
Dhe ëndërrove se s’ishe asgjë
Flaka u fik
Agonitë morën pamjen e tyre
Dhe ato, po ashtu ikën në hare
Mungesa jetime
Baba të vërtetë ti nuk kishe
Nëna jote s’ishte në shtëpi
Kur mbi vete botën këqyr
Ke lindur gabimisht
Ke pamjen e një honi t’munguar
Ka një mungesë kundërmimi tek ty
Ke lindur vetveten
Sorrollatesh me ndyrësitë e zjarrta
Godet me vete kokën me kokat
Hidhesh nga një prej gojëve t’tua në një tjetër gojë
Dhe gabimin e vjetër përtërin
Qëndro ashtu lakuriq nëse mundesh
Deri në gërmën time të fundit
Dhe ndiq gjurmët e tij
Më duket se kam diçka, jetim
Që të drejton tek një lloj prezence
Gjergji i Zi
Koka ime po më këqyr nga huri
Të bëhet ç’të dojë i vdekur jam dhe ju po ashtu
A e kuptoni vallë
Mallkuar u qofshin shpirtat, mallkuar pamjet e ëmbla
Mallkuar qoftë dhe Hëna me brirët në ballë
Mallkuar dhe gjarpri në sytë e tyre
Ne s’do t’vdesim
Drejt lulëzimit t’çelsit të ekzistencës
Në fund të detit të gjakut e t’mallkuar
Asnjë shikim pas, as e ardhme, vetëm më ndiq
A mundesh vallë
Mbi thika vizatoj malkime të tokave dhe qiellit të tyre
Vdekja ka mbushjen e vet qysh prej kohësh
Me thika vizatoj ujqit e mi, të shtrenjtët e dhimbjes pakufi
Nga hunjtë kokat tuaja zgërdhihen poshtë me ju
Të bëhet ç’të dojë, ju jeni të vdekur dhe unë i vdekur jam
A do mundeni vallë
*Përktheu nga origjinali
Ben Andoni